Γράφει η Μπουμπου-λίνα
Διαβάζω το άρθρο με τίτλο: “Καναρίνια στα υπόγεια ανθρακωρυχεία”. Λέει ότι η παρουσία μεθανίου σε υψηλή συγκέντρωση και η συσσώρευση σκόνης άνθρακα μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικές εκρήξεις στα υπόγεια ανθρακωρυχεία, με πάρα πολλά θύματα. Είναι εφικτή η αποφυγή των εκρήξεων όταν εφαρμόζονται αυστηρά τα μέτρα ασφάλειας για τον έλεγχο των αερίων, τον εξαερισμό και τον κλιματισμό των στοών… Όταν τα συστήματα ασφαλείας των ανθρακωρυχείων ήταν σε πρωτόγονη μορφή, οι μεταλλωρύχοι μετέφεραν πάντα μαζί τους καναρίνια, καθώς τα καναρίνια είναι πολύ πιο ευαίσθητα από τους ανθρώπους σε ορισμένα επικίνδυνα αέρια, άχρωμα, άοσμα και άγευστα. Αν κάποιο καναρίνι αρρώσταινε, αυτό σήμαινε πως μέσα στο κοίτασμα υπάρχουν εγκλωβισμένα επικίνδυνα αέρια. Το κελάηδημα των καναρινιών τους έκανε πιο ευχάριστη την επίπονη εργασία στις σκοτεινές στοές. Όποτε έπαυε, οι ανθρακωρύχοι αντιλαμβάνονταν ότι ο κίνδυνος βρισκόταν προ των πυλών. Ο θάνατος των πουλιών ήταν το σήμα για την άμεση εκκένωση της στοάς…
Η δικηγόρος Στέλλα Πατρώνα γράφει στο άρθρο με τίτλο: “Ασφάλεια των εμβολίων covid-19: Φαρμακοεπαγρύπνηση ή στρατηγική συγκάλυψης των παρενεργειών”; Ο μηχανισμός της φαρμακοεπαγρύπνησης λέει, στηρίζεται στη συστηματική συλλογή ανεπιθύμητων ενεργειών και στην επεξεργασία των δεδομένων αυτών με στατιστικά εργαλεία…
Όπερ σημαίνει; Σημαίνει πώς καταγράφονται τα συμβάντα (ασυνήθιστες εκδηλώσεις) που ακολουθούν τη λήψη ενός σκευάσματος και βγαίνει ένα συμπέρασμα. Πριν 30 χρόνια ερευνητές της Pfizer πειραματιζόταν πάνω στην ανάπτυξη μιας δραστικής ουσίας για την καταπολέμηση καρδιαγγειακών παθήσεων. Στη φάση των δοκιμών, μια νοσοκόμα παρατήρησε πως οι άντρες είχαν ξαφνικές στύσεις. Διαπιστώθηκε τελικά, πως η δραστική ουσία του Viagra προκαλούσε διαστολές στα αγγεία του αίματος, όχι όμως στην καρδιά, αλλά στο πέος! Η δραστική του ουσία λειτουργούσε, αλλά στο ‘λάθος’ όργανο του σώματος. Έτσι γεννήθηκε το Viagra”. Η συνέχεια είναι γνωστή, αφού ο FDA ενέκρινε την χρήση του ως φάρμακο στυτικής δυσλειτουργίας.
Οι κίτρινες κάρτες που εκπροσωπούν το “αυθόρμητο σύστημα αναφοράς ανεπιθύμητων ενεργειών” μας προσέφεραν το Viagra? Όχι, ακριβώς… Οι κίτρινες κάρτες αποσκοπούν στη συστηματική συλλογή αναφορών για ανεπιθύμητες ενέργειες, μέσω ενός τυποποιημένου ερωτηματολογίου και συμπληρώνονται για πλήρως εγκεκριμένα φάρμακα στη διάρκεια της κυκλοφορίας τους. Και τί πρέπει να γίνει δηλαδή; Θα σημειώνουν κίτρινη κάρτα οι γιατροί κάθε τόσο που εμφανίζεται μια διάρροια ή μύκητες από αντιβίωση; Θεωρητικά ναι, θα έπρεπε, αλλά για όλα τα τετριμμένα και ήδη γνωστά, αυτό αμελείται. Περισσότερο νόημα έχει να συστήσει ο γιατρός προβιοτικά μαζί με την αντιβίωση ή …γιαούρτι με πέτσα, παρά να περιμένει να εμφανιστούν οι μύκητες για να συμπληρώνει την κίτρινη κάρτα (και να τους αντιμετωπίσει μετά). Και τότε το λατρευτό Viagra, πώς βρέθηκε αφού δε συμπληρώθηκαν κίτρινες κάρτες; Το Viagra στην πραγματικότητα δεν πήρε ποτέ την αρχική έγκριση που αιτήθηκε (ήταν αναποτελεσματικό), αλλά της …παρενέργειας που εμφανίστηκε κατά τη φάση των μελετών. Και σε αυτή τη φάση των κλινικών μελετών δε μιλάμε για “κάρτες”, αλλά ολόκληρα τετράδια, που συμπληρώνεται το ο-τι-δή-πο-τε, γιατί τα καινούρια σκευάσματα κάποιες φορές αλλού στοχεύουν και αλλού πάνε (και δεν είναι πάντα για τόσο …ευχάριστους λόγους αυτή η αστοχία).
Το σύστημα φαρμακοεπαγρύπνησης που ισχύει σήμερα διαμορφώθηκε ως απάντηση στην τραγωδία που προκάλεσε η θαλιδομήδη, ένα φάρμακο που χρησιμοποιήθηκε πριν 60 με 70 χρόνια, από εγκύους για την αντιμετώπιση της πρωινής ναυτίας και το οποίο μέχρι το χρόνο απαγόρευσής του προκάλεσε τη γέννηση 10.000 παιδιών με σοβαρά προβλήματα δυσπλασίας. Η φαρμακοεπαγρύπνηση αποτελεί τον μηχανισμό ελέγχου της ασφάλειας και αποτελεσματικότητας των φαρμάκων καθ’ όλη τη διάρκεια της κυκλοφορίας τους, με στόχο τη συνεχή αξιολόγηση της σχέσης οφέλους/κινδύνου και την ελαχιστοποίηση και την πρόληψη κινδύνων. Αναφέρεται συγκεκριμένα η υποχρέωση κάθε κράτους μέλους να καταχωρίζει «όλες τις εικαζόμενες ανεπιθύμητες ενέργειες που εκδηλώνονται στην επικράτεια του και αναφέρονται από επαγγελματίες του τομέα της υγείας και από ασθενείς». Ο όρος “εικαζόμενες” ανεπιθύμητες ενέργειες οδηγεί στην πρακτικά στην υποκαταγραφή και στην αναφορά μόνο γνωστών και προσδοκώμενων ανεπιθύμητων ενεργειών. Τί σημαίνει αυτό; Παράδειγμα μη προσδοκόμενης παρενέργειας: αν κάνοντας το περιβόητο RNA εμβόλιο για τον κορονοϊό, μια γυναίκα έχανε όλη την ανεπιθύμητη …τριχοφυΐα και αποκτούσε πολλαπλάσια μαλλιά στο κεφάλι, είναι άγνωστο αν θα σκεφτόταν να το αναφέρει στο γιατρό ή αν εκείνος θα επεδείκνυε τη γενναιότητα να το καταγράψει. Αλλά αν αυτό συνέβαινε σε χιλιάδες γυναίκες στον πλανήτη, αλλά δε το κατέγραφε κανένας, το είδος μας θα έχανε τη σπάνια ευκαιρία για βελούδινο δέρμα χωρίς πόνο και έξοδα και πλούσια κόμη χωρίς στένσιλ. Μικρό το κακό; Άντε, μικρό (αλλά αν όποιος δεν έχει κάνει ποτέ χαλάουα, καλύτερα να μη μιλάει). Αν όμως οι ανεπιθύμητες αφορούσαν κάτι κακό και μη προσδοκώμενο; Κάτι πολύ πολύ σοβαρό; Τότε δε θα ήταν “μικρό το κακό” της μη καταγραφής, αλλά μεγάλο.
Την κίτρινη κάρτα υποχρεούται να δηλώσει ο θεράπων ιατρός, μπορεί όμως και ο ίδιος ο ασθενής. Γενικά όμως, οι κίτρινες κάρτες υποδηλώνονται και ειδικά στην Ελλάδα, θα έλεγε κανείς ότι υπάρχει “αλλεργία” επί του θέματος. Προφανώς οι ασθενείς μπορεί να μη γνωρίζουν πού και πώς δηλώνουν τις παρενέργειες, να μη μπορούν, μπορεί να ταλαιπωρούνται για αυτό που περνάνε και να μην έχουν καμία διάθεση να προστατέψουν τον πλησίον, κάποιοι μπορεί και εκδικητικά να θέλουν να πάθουν και άλλοι τα ίδια, κάποιοι ίσως να “φοβούνται” ότι θα τους βάλει η εταιρία ή η πολιτεία σε κάποια μαύρη λίστα και θα ζήσουν όσα η Σάντρα Μπούλοκ στην ταινία “the net”. Κάποιοι, απλά μπορεί να αδιαφορούν για οτιδήποτε και τέλος πάντων η κοινωνική τους ευθύνη να εξαντλήθηκε με τον εμβολιασμό. Οι γιατροί όμως; Αυτοί που μετά τον εμβολιασμό των ασθενών τους αντιλαμβάνονται οποιοδήποτε σύμπτωμα είναι υποχρεωμένοι να το δηλώσουν, γιατί αν δε το κάνουν, συνδράμουν με αυτό τον τρόπο στο να δοθεί άδεια σε ένα ενδεχομένως ακατάλληλο για πλήρη αδειοδότηση και άρα μελλοντική χορήγηση σκεύασμα. Τα εμβόλια για τον κόβιντα είναι εγκεκριμένα με συνοπτικές διαδικασίες (authorization έγκριση, δηλαδή για επείγουσα χρήση) και αναμένουμε για την οριστική το 2023. Εδώ η ευθύνη των γιατρών δεν είναι απλά “κοινωνική”. Έχει να κάνει με την ίδια την ιδιότητά τους ως θεραπευτών, τον όρκο τους να διαφυλάσσουν την υγεία των ανθρώπων και αν δε μπορούν να την οφελούν τουλάχιστον να μη τη βλάπτουν.
Τα “εμβόλια” λέγοντας, εννοούμε τη μια δόση για ορισμένα και τις δύο για κάποια άλλα. Για τρίτες και πλέον δόσεις, δε μιλάμε για οποιαδήποτε (authorization ή όχι) έγκριση. Οι κλινικές δοκιμές φάσης Ι, ΙΙ, ΙΙΙ και ΙV έχουν μπερδευτεί πολύ τα δύο τελευταία χρόνια και ενώ κάποιος αγνοεί ότι είναι πειραματόζωο φάσης IV ή μάλλον III, με την “αναμνηστική” δόση γίνεται επισήμως πειραματόζωο φάσης Ι (όπου γίνεται ο έλεγχος δοσολογίας σε υγιείς εθελοντές, για μελέτη της ασφάλειας), μόνο που την ευθύνη της παρακολούθησής του δεν έχει ο κλινικός ερευνητής, που τον κοιτάει ακούραστα στα μάτια σα σκύλος και καταγράφει ακόμα και τα σπυράκια που βγάζει, αλλά ο προσωπικός του ιατρός (που είναι “αλλεργικός” στη δήλωση των ανεπιθυμήτων ενεργειών). Πώς λοιπόν θα γίνουν οι μελέτες ασφάλειας; Μήπως δε θα γίνουν; Ή ακόμα χειρότερα θα πούμε πώς έγιναν όλα καλά και τα σκευάσματα πήραν άριστα, παμψηφεί; Το ‘23 πλησιάζει και μαζί η πλήρης έγκριση και οι μελέτες δεν γίνονται τόσο επιμελώς. Τα εκατομμύρια των πειραματόζωων είναι άνθρωποι και όχι ποντίκια και όσο να ‘ναι τα δικαιώματά τους θα έπρεπε να προστατεύονται παραπάνω από των τρωκτικών. Πόσο μάλλον, που μέσα σε αυτά τα εκατομμύρια, υπάρχουν παιδιά, έγκυοι, νέοι ή με άλλα λόγια το μέλλον μας ως ανθρωπότητα.
Αν κάποιος μερακλής χακεράς, μπορούσε να “μπει” στα αρχεία του ΕΟΔΥ, να δει πόσα ήταν τα περιστατικά που νοσηλεύτηκαν με έμφραγμα, που πέθαναν, που νοσηλεύτηκαν για οποιοδήποτε λόγο ή πήραν φάρμακα άλλα από τα συνηθισμένα τους, ΜΕΤΑ τον εμβολιασμό και πόσα από αυτά καταγράφηκαν σε κίτρινες κάρτες τί θα έβρισκε άραγε; Κι αν όλα αυτά καταγράφονταν εν τέλει αναδρομικά, αυτό θα μας άφηνε χωρίς “εγκεκριμένα” εμβόλια το 2023 ή με καλύτερα εμβόλια το 2032 ή ίσως με άλλους τρόπους θεραπείας;
Αν οι γιατροί είχαν κάποια σοβαρή συνέπεια αν δε δήλωναν ως οφείλουν τα μετά του εμβολιασμού συμβάματα, μήπως τότε τους “πέρναγε” η αλλεργία της υποκαταγραφής; Σε κάποιους δεν “περνάει” καν από το νου ότι ένα συμβάν οσοδήποτε ελαφρύ ή βαρύ, μπορεί να είναι συσχετιζόμενο με τον εμβολιασμό. Μήπως, δε θα έπρεπε να το σκέφτονται καθόλου; Απλά να το καταγράφουν και να το στέλνουν; Αυτό είναι δουλειά των στατιστικών εργαλείων να ελέγξουν ποιες αναφορές εμφανίζονται συστηματικά και ποιες τυχαία. Όταν τα αυτονόητα του ενός είναι αδιανότητα του άλλου, δίνεις τα δεδομένα σε κάποιον απρόσωπο και αντικειμενικό κριτή (δικαιοσύνη λέγεται αυτό νομίζω) και βγαίνει ένα συμπέρασμα. Όμως αν ο κριτής, που μπορεί να λέγεται και στατιστικό εργαλείο, έχει ελλιπή ή και λάθος δεδομένα, ή στην πρώτη περίπτωση είναι “πιασμένος” (δεν εννοούμε από λουμπάγκο, έτσι;) τότε τί συμπεράσματα θα εξάγει; Φιλοσοφικό το ερώτημα…, λάθος συμπεράσματα. Και όταν αυτά τα λάθος συμπεράσματα, επισημοποιηθούν και εφαρμοστούν υποχρεωτικά σε όλο τον ανθρώπινο πληθυσμό, ποια λέξη θα μπορούσε να περιγράψει τη δημιουργηθείσα κατάσταση; Δυστοπία; Φρίκη; Καλή είναι και η λέξη “όλεθρος”.
Θεωρώ σκληρή υποχρέωση των γιατρών να μας προστατεύσουν, γιατί η ευθύνη αυτή την ώρα είναι στα χέρια τους. Ο Πιντέρης περιγράφει πολύ ωραία την έννοια της ευθύνης. Λέει ότι στα αγγλικά λέγεται responsibility, που ετοιμολογικά σημαίνει ικανότητα απάντησης (response ability). Αν κάποιος λοιπόν έχει την ικανότητα αντίδρασης έχει και την ευθύνη. Οι γιατροί έχουν αυτή τη στιγμή την καυτή πατάτα στα χέρια, αλλά και εμείς έχουμε την ευθύνη να τους θυμίσουμε την ευθύνη τους, να δράσουν για να μας προστατεύσουν.
Κάθε μέρα ακούω για έναν ακόμα άνθρωπο που “φεύγει” ξαφνικά, ή από μια βάρβαρη νόσο που κουβαλούσε και “ξύπνησε” ή για έναν οποιονδήποτε ακατανόητο λόγο. Ακολουθούν διαλόγοι που όλο και πιο συχνά καταλήγουν σε τσακωμό, για το αν είχε εμβολιαστεί ή όχι, αν ο κορονοϊός είναι ο μόνος υπεύθυνος για όλα τα δεινά που μας έχουν βρει ή μια μαύρη και άραχνη μοίρα μας καταδιώκει. Με αγχώνουν αυτές οι συζητήσεις. Δεν ξέρω αν θα ακουστεί μαζοχιστικό, αλλά αν ήξερα την πάσα αλήθεια, αν υπήρχε διαφάνεια, ακόμα και αν τα συγκεκριμένα εμβόλια μας βλάπτουν παραπάνω από όσο λέγεται, αλλά μας οφελούν περισσότερο από όσο μας βλάπτουν, θα έκανα όχι μόνο τρίτη δόση, αλλά και δέκατη τρίτη (και ας ήταν και Τρίτη και 13). Όταν ξέρεις την αλήθεια δε φοβάσαι. Όταν φοβάσαι ελέγχεσαι, γίνεσαι υποχείριο του οποιουδήποτε επιτήδειου μπορέσει να ανακουφίσει έστω και πρόσκαιρα το φόβο σου. Και η ελευθερία κινδυνεύει και βάλλεται. Στηνεται στον τοίχο.
Τα καναρίνια έχουν πάψει από καιρό να κελαηδούν και εμείς ακόμα σπάμε πέτρες. Το μήνυμα που στέλνουν “οι πρώτοι νεκροί” (που λέει και το άσμα), το φέρνουν συστημένο και οι επόμενοι νεκροί, αλλά εμείς δεν ανοίγουμε στον ταχυδρόμο, γιατί σπάμε πέτρες… Πόσοι χρειάζονται ακόμα ; για να γυρίσει ο ήλιος, πόσες χιλιάδες νεκρούς θέλει στους τροχούς; Στην Αγγλία η επίσημη βάση δεδομένων του φορέα καταγραφής παρενεργειών της Αγγλίας MHRA (σαν τον ΕΟΦ δηλαδή) έχει 2.000 θανάτους συνδεδεμένους με το εμβόλιο και περί τις 800.000 σοβαρές παρενεργειες. Έχει ήδη ξεκινήσει ποινική έρευνα για δολοφονίες από πρόθεση ή αμέλεια σε σχέση με τα εμβόλια με τον αριθμό #602967921. Έχει επικοινωνηθεί ευρέως ότι, οποιοσδήποτε είχε κάποια παρενέργεια από το εμβόλιο ή έχει χάσει αγαπημένα του πρόσωπα από το εμβόλιο κατά της νόσου Covid 19, μπορεί να το καταθέσει στο τοπικό του αστυνομικο τμήμα με τον παραπάνω αριθμό, ώστε να μπαίνουν όλα τα στοιχεία στον ίδιο φάκελο. Το σκεπτικό είναι ότι πρέπει να διερευνηθεί η ποινική ευθύνη των επικεφαλής των ρυθμιστικών αρχών για τους επόμενους θανάτους και παρενεργειες που θα προκύψουν από τα εμβόλια αυτά, ως ανθρωποκτονία ή βαριά σωματική βλάβη από πρόθεση- εφόσον δεν υπάρχουν παρεμβάσεις από τις ρυθμιστικές αρχές που διεξάγουν το ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΙΚΟ πρόγραμμα…
Ας βάλουμε ένα τέλος σε όλο αυτό. Ας θάψουμε και ας θρηνήσουμε τους δικούς μας που πεθαίνουν τόσο άδικα, ως ανθρώπους, που φεύγουν μέσα από τα χέρια των αγαπημένων τους, όχι ως μοιαρά-μολυσμένα αντικείμενα μέσα σε μεγάλους σάκους ανθρώπινων σκουπιδιών.
Ας απαιτήσουμε να μάθουμε τη αλήθεια που παπαγαλίζουν κάθε μέρα ακριβοπουλημένοι δημοσιογράφοι που τόσο πληρώνουμε κάθε μήνα με τη ΔΕΗ, κάθε μέρα με τη φορολογία, κάθε χρόνο με την εφορία. Τη δικαιούμαστε.
Ας νοιαστεί ο καθένας μας για το διπλανό του, το μισό από όσο νοιάζεται για το κατοικίδιό του (κι ας μην το αξίζει).
Μιλήστε στους γιατρούς σας και πείτε τους πώς είμαστε στα χέρια τους και εκείνοι στα δικά μας. Πείτε τους πώς οφείλουν να κάνουν εκείνα που υποσχέθηκαν κάποτε για να πάρουν το πτυχίο τους. Θυμίστε τους πώς ορκιστήκαν να μεταδίδουν κανόνες ηθικής, να χρησιμοποιούν τη θεραπεία για να βοηθήσουν τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση τους, αλλά ποτέ για να βλάψουν ή να αδικήσουν. Ορκίστηκαν πως δε θα δίνουν θανατηφόρο φάρμακο σε κάποιον που θα το ζητήσει και θα διατηρούν αγνή και άσπιλη τη ζωή και την τέχνη τους.
“Αν τηρώ τον όρκο αυτό και δεν τον παραβώ,
ας χαίρω πάντοτε υπολήψεως ανάμεσα στους ανθρώπους
για τη ζωή και για την τέχνη μου.
Αν όμως τον παραβώ και επιορκήσω,
ας πάθω τα αντίθετα”
Ημερομηνία δημοσίευσης:08.02.2022
Follow us:
